Γράφει ο Γιάννης Μπίλιος
Να μου επιτρέψετε να απεκδυθώ για μια φορά τον «τίτλο» του ουδέτερου παρατηρητή και να μιλήσω λίγο ως οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ -ως οπαδός, όμως, που, όσο κι αν ελπίζει σε καλύτερες μέρες, δεν παύει να βλέπει την πολύ ζοφερή πια πραγματικότητα…
Παρακολουθώντας ολόκληρα ματς το Σαββατοκύριακο που πέρασε (Νιούκαστλ –Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Σαουθάμπτον και Γουέστ Χαμ-Μάντσεστερ Σίτι) ή έστω κατά το ήμισυ (το δεύτερο ημίχρονο στο Αστον Βίλα - Τότεναμ) αλλά και τα στιγμιότυπα των άλλων αγώνων, δεν προβληματίστηκα μόνο για τη βαθμολογική ψαλίδα που ανοίγει, αλλά για κάτι πολύ πιο σοβαρό κατ’ εμέ: για τη διαφορά ποιότητας που χωρίζει πλέον το παιχνίδι της πρωταθλήτριας Αγγλίας από το αντίστοιχο των άμεσων ανταγωνιστών της. Βλέπεις πόσο πιο «γλυκό» είναι το παιχνίδι της Τσέλσι, της Αρσεναλ, της Σίτι ή ακόμα και της Τότεναμ, το συγκρίνεις με αυτό το… δυσκοίλιο της Γιουνάιτεντ και σε πιάνει η καρδιά σου.
Να χάσει ένα πρωτάθλημα η Γιουνάιτεντ, δεν είναι καταστροφή. Να τη βλέπεις, όμως, και να… αναπολείς τα περασμένα μεγαλεία του συναρπαστικού ποδοσφαίρου της, είναι θλιβερό. Γκέλες, «κοιλιές» και μαύρα απογεύματα είχε και ο Φέργκιουσον, αλλά εκεί ήξερες ότι το καράβι είναι σε σίγουρα χέρια και σε ήρεμα νερά. Ακόμα και οι κακές στιγμές ήταν απόλυτα αναμενόμενες, όπως είναι για όλες τις ομάδες. Ποτέ, όμως, αυτή η ομάδα δεν έχασε το DNA της που επιτάσσει ποδόσφαιρο κατοχής, πρωτοβουλίας και επίθεσης. Τώρα πια βλέπεις τις άλλες κορυφαίες ομάδες του νησιού και τις ζηλεύεις. Και αυτό είναι μια πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα.
Δε σκοπεύω να επαναληφθώ λέγοντας ότι το πρότζεκτ που κλήθηκε να υπηρετήσει ο Ντέιβιντ Μόιες είναι πολύ πιο απαιτητικό από όσα είχε μάθει να κάνει (με πολύ καλά αποτελέσματα, είναι η αλήθεια) στην Εβερτον. Μόλις λίγες ώρες μετά τη συντριβή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη Μάντσεστερ Σίτι, είχα εξηγήσει γιατί θεωρώ ότι δεν έχει το ειδικό βάρος να ανταποκριθεί σε αυτή την αποστολή, ειδικά από τη στιγμή που δεν υποστηρίχθηκε μεταγραφικά.
Σχεδόν ένα μήνα μετά από εκείνο το εφιαλτικό απόγευμα, η Γιουνάιτεντ βλέπει την απόσταση (όχι μόνο από την κορυφή αλλά και) από την τέταρτη θέση να μεγαλώνει και ήδη στην Αγγλία έχουν αρχίσει να ακούγονται (στο γήπεδο, μετά τον αγώνα, αλλά κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) οι πρώτες φωνές περί αντικατάστασής του! Ναι, στην Αγγλία δεν «τελειώνουν» έτσι εύκολα τους προπονητές, αλλά εδώ πια μιλάμε για ένα κοινό που έχει «ξεχάσει» (σε πολύ μεγάλο ποσοστό εξάλλου δεν έχει ζήσει καν) πώς είναι να χάνεις και να κάνεις υπομονή.
Και δε μιλάμε για το αν θα χαθεί ένας τίτλος, αλλά μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ.Ειδικά μια ενδεχόμενη απουσία από τη μεγάλη αυτή διοργάνωση -που καθόλου απίθανη δε μου φαίνεται πλέον- για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια, θα είναι καταστροφική για τη Γιουνάιτεντ που έχει μάθει να ζει με (και από) αυτό. Μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο, μπορεί να δούμε να πηγαίνουν… περίπατο και οι παραδόσεις και η πίστη στο σχέδιο και στον μάνατζερ.
Το έλεγα στις 22 Σεπτεμβρίου και το ξαναλέω τώρα: το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει πια από το παλιό μοντέλο «κρατάμε χρόνια τον προπονητή, τον περιμένουμε, χάνει και τον χειροκροτάμε, πανηγυρίζουμε στα... τάκλιν, ενθουσιαζόμαστε με τις σέντρες και μετά πάμε όλοι μαζί… για μπύρες». Ο Μόιες φόρεσε την πιο βαριά «φανέλα», αυτή του Φέργκιουσον και δεν θα έχει –εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει- την πίστωση χρόνου που είχε ο Σερ Αλεξ στο… προϊστορικό 1986, όταν οι όροι του παιχνιδιού ήταν, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, εντελώς διαφορετικοί.
Βλέποντας μάλιστα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να υποφέρει απέναντι σε αντιπάλους που κάποτε τους είχε για... πρωινό -και που τώρα μπαίνουν στο Ολντ Τράφορντ και διεκδικούν ... ξεδιάντροπα το αποτέλεσμα- σκέφτομαι και κάτι άλλο: σκέφτομαι ότι αυτό που βλέπουμε, μπορεί και να μην είναι το χειρότερο! Οσο και αν ο Φέργκιουσον άφησε πίσω του μια ομάδα με έλλειμμα ποιότητας, αυτή η ομάδα δεν παύει να είναι –εξ ορισμού, ως πρωταθλήτρια Αγγλίας- μια από τις κορυφαίες του κόσμου. Με λίγα λόγια, μπορεί να πάει για μία σεζόν με κεκτημένη ταχύτητα. Τα δύσκολα δηλαδή για τον Μόιες αρχίζουν από του χρόνου, οπότε θα πρέπει να αρχίσει να βάζει τη δική του σφραγίδα. Θα είναι, όμως, εκεί για να τη βάλει αυτή τη σφραγίδα ή θα έχει πέσει θύμα της ταχύτερης απομάκρυνσης προπονητή στη μεταπολεμική ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ακόμα και αυτό το (αδιανόητο για τα δεδομένα αυτής της χώρας και αυτού του συλλόγου) ενδεχόμενο έχει αρχίσει ήδη να ψιθυρίζεται.
Να χάσει ένα πρωτάθλημα η Γιουνάιτεντ, δεν είναι καταστροφή. Να τη βλέπεις, όμως, και να… αναπολείς τα περασμένα μεγαλεία του συναρπαστικού ποδοσφαίρου της, είναι θλιβερό. Γκέλες, «κοιλιές» και μαύρα απογεύματα είχε και ο Φέργκιουσον, αλλά εκεί ήξερες ότι το καράβι είναι σε σίγουρα χέρια και σε ήρεμα νερά. Ακόμα και οι κακές στιγμές ήταν απόλυτα αναμενόμενες, όπως είναι για όλες τις ομάδες. Ποτέ, όμως, αυτή η ομάδα δεν έχασε το DNA της που επιτάσσει ποδόσφαιρο κατοχής, πρωτοβουλίας και επίθεσης. Τώρα πια βλέπεις τις άλλες κορυφαίες ομάδες του νησιού και τις ζηλεύεις. Και αυτό είναι μια πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα.
Δε σκοπεύω να επαναληφθώ λέγοντας ότι το πρότζεκτ που κλήθηκε να υπηρετήσει ο Ντέιβιντ Μόιες είναι πολύ πιο απαιτητικό από όσα είχε μάθει να κάνει (με πολύ καλά αποτελέσματα, είναι η αλήθεια) στην Εβερτον. Μόλις λίγες ώρες μετά τη συντριβή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη Μάντσεστερ Σίτι, είχα εξηγήσει γιατί θεωρώ ότι δεν έχει το ειδικό βάρος να ανταποκριθεί σε αυτή την αποστολή, ειδικά από τη στιγμή που δεν υποστηρίχθηκε μεταγραφικά.
Σχεδόν ένα μήνα μετά από εκείνο το εφιαλτικό απόγευμα, η Γιουνάιτεντ βλέπει την απόσταση (όχι μόνο από την κορυφή αλλά και) από την τέταρτη θέση να μεγαλώνει και ήδη στην Αγγλία έχουν αρχίσει να ακούγονται (στο γήπεδο, μετά τον αγώνα, αλλά κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) οι πρώτες φωνές περί αντικατάστασής του! Ναι, στην Αγγλία δεν «τελειώνουν» έτσι εύκολα τους προπονητές, αλλά εδώ πια μιλάμε για ένα κοινό που έχει «ξεχάσει» (σε πολύ μεγάλο ποσοστό εξάλλου δεν έχει ζήσει καν) πώς είναι να χάνεις και να κάνεις υπομονή.
Και δε μιλάμε για το αν θα χαθεί ένας τίτλος, αλλά μια θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ.Ειδικά μια ενδεχόμενη απουσία από τη μεγάλη αυτή διοργάνωση -που καθόλου απίθανη δε μου φαίνεται πλέον- για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια, θα είναι καταστροφική για τη Γιουνάιτεντ που έχει μάθει να ζει με (και από) αυτό. Μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο, μπορεί να δούμε να πηγαίνουν… περίπατο και οι παραδόσεις και η πίστη στο σχέδιο και στον μάνατζερ.
Το έλεγα στις 22 Σεπτεμβρίου και το ξαναλέω τώρα: το αγγλικό ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει πια από το παλιό μοντέλο «κρατάμε χρόνια τον προπονητή, τον περιμένουμε, χάνει και τον χειροκροτάμε, πανηγυρίζουμε στα... τάκλιν, ενθουσιαζόμαστε με τις σέντρες και μετά πάμε όλοι μαζί… για μπύρες». Ο Μόιες φόρεσε την πιο βαριά «φανέλα», αυτή του Φέργκιουσον και δεν θα έχει –εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει- την πίστωση χρόνου που είχε ο Σερ Αλεξ στο… προϊστορικό 1986, όταν οι όροι του παιχνιδιού ήταν, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, εντελώς διαφορετικοί.
Βλέποντας μάλιστα τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να υποφέρει απέναντι σε αντιπάλους που κάποτε τους είχε για... πρωινό -και που τώρα μπαίνουν στο Ολντ Τράφορντ και διεκδικούν ... ξεδιάντροπα το αποτέλεσμα- σκέφτομαι και κάτι άλλο: σκέφτομαι ότι αυτό που βλέπουμε, μπορεί και να μην είναι το χειρότερο! Οσο και αν ο Φέργκιουσον άφησε πίσω του μια ομάδα με έλλειμμα ποιότητας, αυτή η ομάδα δεν παύει να είναι –εξ ορισμού, ως πρωταθλήτρια Αγγλίας- μια από τις κορυφαίες του κόσμου. Με λίγα λόγια, μπορεί να πάει για μία σεζόν με κεκτημένη ταχύτητα. Τα δύσκολα δηλαδή για τον Μόιες αρχίζουν από του χρόνου, οπότε θα πρέπει να αρχίσει να βάζει τη δική του σφραγίδα. Θα είναι, όμως, εκεί για να τη βάλει αυτή τη σφραγίδα ή θα έχει πέσει θύμα της ταχύτερης απομάκρυνσης προπονητή στη μεταπολεμική ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Ακόμα και αυτό το (αδιανόητο για τα δεδομένα αυτής της χώρας και αυτού του συλλόγου) ενδεχόμενο έχει αρχίσει ήδη να ψιθυρίζεται.
ΠΗΓΗ: England365.gr
