Το αυθεντικό ποδόσφαιρο

Του Βασίλη Σαμπράκου από την εφημερίδα "Εξέδρα"
Το έζησε το όνειρό του ο Παναθηναϊκός. Εμεινε στο παιχνίδι για περίπου ένα ημίχρονο. Είδε τον εαυτό του να συμπεριφέρεται σύγχρονα, ευρωπαϊκά. Να αντιμετωπίζει με σχέδιο, σωστά, την πιο ποιοτική ομάδα που κυκλοφορεί αυτή την εποχή στον πλανήτη. Και να ψάχνει τρόπους να κλέψει το ματς. Ορθόδοξα. Με σχέδιο και όχι κατά τύχη.
Και επειδή όλα αυτά συνέβησαν με σχέδιο, δηλαδή με εντολές που ήταν σαφείς, με συγκέντρωση και προσήλωση στο πλάνο, με συγχρονισμένες κινήσεις και όχι… κουτουρού, ο ΠΑΟ βρήκε χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ λόγους να χαμογελά. Πήρε κάτι από αυτό το ματς, με τους καλύτερους του κόσμου: τη διαπίστωση ότι το ρόστερ του δεν είναι του πεταματού, όπως έφτασε να πιστεύει τον τελευταίο καιρό επειδή παρέμενε αδούλευτος για μήνες.
Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα πήρε κάτι από αυτό το παιχνίδι, απέναντι στους καλύτερους: τη διαπίστωση ότι έχει ποδοσφαιριστές της προκοπής. Αν σηκώσει τα μανίκια και τους δουλέψει σωστά, θα βγάλει άκρη. Πόσο σύντομα; Τούτο εξαρτάται από την τύχη, τα αποτελέσματα, την ατμόσφαιρα, την αύρα.
Οι Ελληνες χρωστάμε ένα ευχαριστώ στην ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα. Διότι μας υπενθύμισαν πώς παίζεται το ποδόσφαιρο. Το κανονικό ποδόσφαιρο, όχι αυτή η κακή απομίμηση που έχουμε μάθει να παίζουμε στον τόπο μας. Η σύγχρονη, η ελκυστική έκδοση του ποδοσφαίρου, αυτή είναι που θαυμάσαμε χθες σε ελληνικό τερέν, σε ελληνικό έδαφος. Τυχεροί ήμασταν που συνέβη. Εστω και αν θα πρέπει να περιμένουμε πολύ μέχρι να το ξαναδούμε. Συνέβη, και το είδαμε όλοι. Και το είδαν, κυρίως, τα νέα παιδιά, οι πιτσιρικάδες, οι εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές και οι εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιρόφιλοι.
Και τούτο, αυτές οι ενέσεις κανονικού ποδοσφαίρου που παίρνουν χάρη στο Champions League οι νεότερες γενιές των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων, είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας να αλλάξει η μόδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι αυτοί θα το ζητήσουν, γυρίζοντας την πλάτη σε αυτή την απομίμηση που παρακολουθούμε στις ελληνικές σκηνές του ποδοσφαίρου.
Δεν μπορεί να κάνει κανείς σοβαρή κουβέντα σύγκρισης ανάμεσα στις δύο ομάδες που έπαιξαν χθες, για να σταθεί σε σημεία που έκριναν το παιχνίδι. Ηταν τόσο μεγάλη η διαφορά στην ποιότητα, στην αντίληψη για το ποδόσφαιρο, στις ιδέες ποδοσφαίρου που παρουσίασαν χθες οι δύο ομάδες, που θα ήταν μάταιο να επιχειρήσει κανείς να τις συγκρίνει. Η Μπαρτσελόνα, ο πιο διάσημος ποδοσφαιρικός θίασος της εποχής, δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με μια ελληνική ομάδα. Ούτε με τη μικτή των επιλέκτων, των καλύτερων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γι’ αυτό και ήταν ενθαρρυντικό αυτό που παρουσίασε στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός. Διότι απέναντι σε αυτούς παρουσιάστηκε πιο σουλουπωμένος συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν του. Εμοιαζε για πρώτη φορά να ξέρει τι θέλει να κάνει. Κι ας μην ήξερε ακριβώς πώς να το κάνει. Πώς να το ξέρει, με έναν προπονητή που πρωτοσυνάντησε πριν από δύο μέρες; Θα ήταν αφύσικο αν έδινε τέτοια εντύπωση ο Παναθηναϊκός του χθεσινού αγώνα.
Εχει πολύ δρόμο μπροστά του ο Φερέιρα. Δύσκολο δρόμο, διότι ο Παναθηναϊκός καθυστέρησε πολύ να τον φέρει. Ενας Φερέιρα θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ και να φορά τη φόρμα του εδώ και τουλάχιστον 60 ημέρες. Τώρα είναι αρκετά αργά. Και θα χρειαστεί πολλή τύχη ο Πορτογάλος για να μην καεί από τα αποτελέσματα, από την πυρκαγιά που έχει κάψει δεκάδες προπονητές που φύτρωσαν στο έδαφος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εβαλε μυαλό και στόχους χθες στο παιχνίδι του ο Παναθηναϊκός. Με τη συμπεριφορά που είχε χθες, αν απέναντί του ήταν μια Κοπεγχάγη, σε έπειθε ότι θα τη νικούσε. Ενθαρρυντική πρώτη εντύπωση, για έναν προπονητή δύο ημερών. Τα υπόλοιπα τα περιμένουμε. Ο Παναθηναϊκός τα έχει εδώ και καιρό ανάγκη.