Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσεις τη φάση των ομίλων του Champions League με τρεις ήττες σε τρία παιχνίδια, και να κατορθώσεις να προκριθείς; Την απάντηση μπορεί να την δώσει μια Αγγλική ομάδα. Όχι όμως κάποιο από τα μεγαθήρια, αλλά η Newcastle του Sir Bobby Robson, του Alan Shearer και του Νίκου Νταμπίζα.
18 χρόνια πριν, οι «Καρακάξες» έγραφαν ιστορία στην διοργάνωση...
Τον Δεκέμβριο του 2019 η εξαιρετική Atalanta έγινε μόλις η δεύτερη ομάδα στην Ιστορία της διοργάνωσης, που καταφέρνει να προκριθεί από τους ομίλους έχοντας τρεις ήττες στα πρώτα τρία παιχνίδια. Η πρώτη, ήταν η Newcastle του Sir Bobby Robson, το 2002-2003!
Μετά την διδακτική πρώτη συμμετοχή της Newcastle στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση τη σεζόν 1997-1998, είχε έρθει η ώρα για μια ακόμα «ζαριά». Την πρώτη φορά, ο όμιλος φάνταζε πολύ δύσκολο εμπόδιο, αλλά οι «Καρακάξες» του Kenny Dalglish το πάλεψαν απέναντι σε Barcelona, Dinamo Kiev και PSV Eidhoven, τερματίζοντας τρίτες. Αναμφίβολα, highlight εκείνης της παρουσίας ήταν η μεγάλη νίκη επί των «Blaugrana», στο αλήστου μνήμης «one man show» του Faustino Asprilla, στο 3-2 του St James' Park.
Έχοντας τον Sir Bobby Robson στο τιμόνι από τον Σεπτέμβριο του 1999, η Newcastle πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν στην Premier League το 2001-2002, κατακτώντας την τέταρτη προνομιούχο θέση, που την οδήγησε στα προκριματικά του Champions League. Η Zeljeznicar από την Βοσνία δεν ήταν εμπόδιο που τρόμαζε, και το σύνολο του Robson πέρασε με νίκη 1-0 από το Σαράγεβο, πριν την διαλύσει στη ρεβάνς με 4-0.
Μετά την διδακτική πρώτη συμμετοχή της Newcastle στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση τη σεζόν 1997-1998, είχε έρθει η ώρα για μια ακόμα «ζαριά». Την πρώτη φορά, ο όμιλος φάνταζε πολύ δύσκολο εμπόδιο, αλλά οι «Καρακάξες» του Kenny Dalglish το πάλεψαν απέναντι σε Barcelona, Dinamo Kiev και PSV Eidhoven, τερματίζοντας τρίτες. Αναμφίβολα, highlight εκείνης της παρουσίας ήταν η μεγάλη νίκη επί των «Blaugrana», στο αλήστου μνήμης «one man show» του Faustino Asprilla, στο 3-2 του St James' Park.
Έχοντας τον Sir Bobby Robson στο τιμόνι από τον Σεπτέμβριο του 1999, η Newcastle πραγματοποίησε εξαιρετική σεζόν στην Premier League το 2001-2002, κατακτώντας την τέταρτη προνομιούχο θέση, που την οδήγησε στα προκριματικά του Champions League. Η Zeljeznicar από την Βοσνία δεν ήταν εμπόδιο που τρόμαζε, και το σύνολο του Robson πέρασε με νίκη 1-0 από το Σαράγεβο, πριν την διαλύσει στη ρεβάνς με 4-0.
Η κληρωτίδα έφερε -ξανά- την Dinamo Kiev, την Juventus και την κάτοχο του Κυπέλλου UEFA Feyenoord. Για την Newcastle, ο στόχος ήταν συγκεκριμένος: Να κάνει ότι δεν κατάφερε στην προηγούμενη συμμετοχή της στη διοργάνωση, να διεκδικήσει βάσιμα μια πρόκριση στους «16». Ο στόχος αυτός δυσκόλεψε μετά την πρεμιέρα του πέμπτου ομίλου. Το ταξίδι στο Κίεβο στις 18 του Σεπτέμβρη του 2002 απεδείχθη «ζόρικο», μιας και η Newcastle γνώρισε την ήττα με 2-0, σε μια εμφάνιση κατώτερη των προσδοκιών.
Η συνέχεια, μια βδομάδα μετά, δεν έφερε αντίθετα αποτελέσματα, αλλά ανάλογη απογοήτευση. Η Newcastle φιλοξενούσε στο St James' Park την Feyenoord του Bert Van Marwijk και το γκολ του Sebastian Pardo από το 4° μόλις λεπτό, έκανε τα πράγματα πολύ δυσκολότερα. Η ανατροπή δεν έγινε ποτέ, η Newcastle έμεινε στο μηδέν και οι Ολλανδοί έφυγαν με μεγάλο διπλό από το Tyneside. Έτσι, ο κλοιός στένεψε επικίνδυνα, μιας και η συνέχεια ήταν εκ προοιμίου απαιτητική.
Η συνέχεια, μια βδομάδα μετά, δεν έφερε αντίθετα αποτελέσματα, αλλά ανάλογη απογοήτευση. Η Newcastle φιλοξενούσε στο St James' Park την Feyenoord του Bert Van Marwijk και το γκολ του Sebastian Pardo από το 4° μόλις λεπτό, έκανε τα πράγματα πολύ δυσκολότερα. Η ανατροπή δεν έγινε ποτέ, η Newcastle έμεινε στο μηδέν και οι Ολλανδοί έφυγαν με μεγάλο διπλό από το Tyneside. Έτσι, ο κλοιός στένεψε επικίνδυνα, μιας και η συνέχεια ήταν εκ προοιμίου απαιτητική.
Το πρόγραμμα της τρίτης αγωνιστικής είχε ταξίδι στο Τορίνο και στο Delle Alpi, την άλλοτε έδρα της Juventus. Η «Vecchia Signora» του Marcelo Lippi ήταν μια ομάδα που εκείνη την εποχή δύσκολα παιζόταν στα ίσια, απόδειξη αυτού ήταν η παρουσία της στον τελικό εκείνης της διοργάνωσης. Ο Alessandro Del Piero καθάρισε «την μπουγάδα» για τους Ιταλούς, στέλνοντάς τους με το ενάμισι πόδι στην επόμενη φάση. Την ίδια ώρα, η Newcastle παρέμενε «άσφαιρη», με μηδέν βαθμούς και ελάχιστες ελπίδες για κάτι καλό. Ήδη άλλωστε Feyenoord και Dinamo μετρούσαν πέντε και τέσσερις βαθμούς αντίστοιχα.
Παρά την απογοήτευση, ο Sir Bobby Robson είχε τον τρόπο να το γυρίσει.
Παρά ταύτα, οι παίκτες του Robson δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Στο St James' Park ξεκίνησε η αντεπίθεση, κόντρα στον πλέον δύσκολο αντίπαλο. Οι «Καρακάξες» πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση και το γκολ του Andy Griffin στο 62', την εξαργύρωσε. Η Newcastle έκανε «σεφτέ» την ώρα που η Dinamo κέρδιζε στην Ουκρανία την Feyenoord. Τα πράγματα παρέμεναν δύσκολα, αλλά το χαρτί είχε ήδη αρχίσει να γυρίζει.
Μια εβδομάδα μετά, στις 29 Οκτωβρίου, η Ουκρανική ομάδα ταξίδευε στην Αγγλία, σε ένα ματς ζωής και θανάτου για την Newcastle, αναφορικά με τη πρόκριση. Η νίκη ήταν μονόδρομος και κάθε άλλο αποτέλεσμα έστελνε την Newcastle «σπίτι της». Στις αρχές του δευτέρου μέρους, ο Maksim Shatskikh έστειλε τις «Καρακάξες» στο καναβάτσο, κάνοντας τα πράγματα αδιανόητα δύσκολα. Δέκα περίπου λεπτά αργότερα όμως, ο αείμνηστος Gary Speed ισοφάρισε, δίνοντας ελπίδες στην Newcastle για την ανατροπή. Αυτή τελικά συντελέστηκε στο 69' με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Alan Shearer, η Newcastle άντεξε ως το τέλος και πλέον βρισκόταν μια ανάσα από την μεγαλειώδη πρόκριση.
Η βαθμολογία έδειχνε την Juventus στους δέκα βαθμούς, την Dinamo Kiev στους επτά, την Newcastle στους έξι και την Feyenoord στους πέντε. Τα μαθηματικά έβγαζαν μια πολύ απλή συνάρτηση για τις «Καρακάξες». Νίκη στο Ρότερνταμ, την ώρα που η Juventus θα έκανε το αυτονόητο στο Κίεβο.
Παρά ταύτα, οι παίκτες του Robson δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Στο St James' Park ξεκίνησε η αντεπίθεση, κόντρα στον πλέον δύσκολο αντίπαλο. Οι «Καρακάξες» πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση και το γκολ του Andy Griffin στο 62', την εξαργύρωσε. Η Newcastle έκανε «σεφτέ» την ώρα που η Dinamo κέρδιζε στην Ουκρανία την Feyenoord. Τα πράγματα παρέμεναν δύσκολα, αλλά το χαρτί είχε ήδη αρχίσει να γυρίζει.
Μια εβδομάδα μετά, στις 29 Οκτωβρίου, η Ουκρανική ομάδα ταξίδευε στην Αγγλία, σε ένα ματς ζωής και θανάτου για την Newcastle, αναφορικά με τη πρόκριση. Η νίκη ήταν μονόδρομος και κάθε άλλο αποτέλεσμα έστελνε την Newcastle «σπίτι της». Στις αρχές του δευτέρου μέρους, ο Maksim Shatskikh έστειλε τις «Καρακάξες» στο καναβάτσο, κάνοντας τα πράγματα αδιανόητα δύσκολα. Δέκα περίπου λεπτά αργότερα όμως, ο αείμνηστος Gary Speed ισοφάρισε, δίνοντας ελπίδες στην Newcastle για την ανατροπή. Αυτή τελικά συντελέστηκε στο 69' με εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Alan Shearer, η Newcastle άντεξε ως το τέλος και πλέον βρισκόταν μια ανάσα από την μεγαλειώδη πρόκριση.
Η βαθμολογία έδειχνε την Juventus στους δέκα βαθμούς, την Dinamo Kiev στους επτά, την Newcastle στους έξι και την Feyenoord στους πέντε. Τα μαθηματικά έβγαζαν μια πολύ απλή συνάρτηση για τις «Καρακάξες». Νίκη στο Ρότερνταμ, την ώρα που η Juventus θα έκανε το αυτονόητο στο Κίεβο.
Η βραδιά της 13ης Νοεμβρίου ωστόσο έμελλε να είναι συναρπαστική.
Την ώρα περίπου που η Dinamo προηγούνταν στο Κίεβο, η Newcastle έβλεπε το προβάδισμά της στην Ολλανδία να μην έχει αντίκρισμα (Bellamy και Hugo Viana στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου). Πάρα πολύ σύντομα, ο Marcelo Salas ισοφάρισε στο Κίεβο και η Newcastle πίστεψε πως η πρόκριση θα έρθει νομοτελειακά. Σχεδόν στην μια ώρα αγώνα, ο Marcelo Zalayeta έδινε προβάδισμα στην Juventus, στο Ρότερνταμ όμως η Feyenoord πήρε μπροστά. Πρώτα ο Mariano Bombarda και μετά ο Anthony Lurling, έφεραν το παιχνίδι στην ισορροπία και η Newcastle έμενε εκτός συνέχειας διοργάνωσης. Ο Graig Bellamy ωστόσο στη συμπλήρωση του 90λεπτου, έδωσε «φιλί ζωής» και πρόκρισης στην ομάδα του Sir Bobby Robson, στέλνοντάς την στα ουράνια.
Αυτό ήταν. Η τεράστια ανατροπή είχε συντελεστεί. Από το απόλυτο μηδέν του πρώτου γύρου, στην μεγαλειώδη πρόκριση στο φινάλε του ομίλου. Η Newcastle έγραψε Iστορία, η οποία πλέον έχει ως συγκάτοικο την Atalanta, έστω κι αν οι Ιταλοί τα κατάφεραν χωρίς το απόλυτο των νικών, στον δεύτερο γύρο του ομίλου.
Την ώρα περίπου που η Dinamo προηγούνταν στο Κίεβο, η Newcastle έβλεπε το προβάδισμά της στην Ολλανδία να μην έχει αντίκρισμα (Bellamy και Hugo Viana στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου). Πάρα πολύ σύντομα, ο Marcelo Salas ισοφάρισε στο Κίεβο και η Newcastle πίστεψε πως η πρόκριση θα έρθει νομοτελειακά. Σχεδόν στην μια ώρα αγώνα, ο Marcelo Zalayeta έδινε προβάδισμα στην Juventus, στο Ρότερνταμ όμως η Feyenoord πήρε μπροστά. Πρώτα ο Mariano Bombarda και μετά ο Anthony Lurling, έφεραν το παιχνίδι στην ισορροπία και η Newcastle έμενε εκτός συνέχειας διοργάνωσης. Ο Graig Bellamy ωστόσο στη συμπλήρωση του 90λεπτου, έδωσε «φιλί ζωής» και πρόκρισης στην ομάδα του Sir Bobby Robson, στέλνοντάς την στα ουράνια.
Αυτό ήταν. Η τεράστια ανατροπή είχε συντελεστεί. Από το απόλυτο μηδέν του πρώτου γύρου, στην μεγαλειώδη πρόκριση στο φινάλε του ομίλου. Η Newcastle έγραψε Iστορία, η οποία πλέον έχει ως συγκάτοικο την Atalanta, έστω κι αν οι Ιταλοί τα κατάφεραν χωρίς το απόλυτο των νικών, στον δεύτερο γύρο του ομίλου.
Στην τότε δομή της διοργάνωσης, η φάση των «16» δεν είχε νοκ άουτ, αλλά δεύτερη φάση ομίλων. Η Newcastle κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις Barcelona, Inter και την φιναλίστ της περασμένης σεζόν Bayer Leverkusen, σε μια αποστολή «αυτοκτονίας». Η πρόκριση στην οκτάδα έμοιαζε ανέφικτη, τουλάχιστον στα χαρτιά, ο «χιτσκοκικός» τρόπος όμως με τον οποίο τα είχε ήδη καταφέρει, άφηνε ένα παράθυρο και μια μια κρυφή ελπίδα.
Η «αυλαία» του ομίλου άνοιξε στο St James Park, δείχνοντας στην Newcastle πως ο όμιλος είναι πιο σκληρός από όσο περίμενε. Η Inter του Hector Raul Cuper πέρασε «αέρας» με 1-4, χωρίς να αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης. Η δεύτερη αγωνιστική στο Camp Nou κόντρα στους «Blaugrana», έκοψε πλήρως τα φτερά της Newcastle. Ο Robson γνώρισε την ήττα με 3-1 στην επιστροφή του στην Βαρκελώνη και πλέον η Newcastle συνέχιζε την πορεία της ελπίζοντας σε κάποιο νέο θαύμα.
Η νίκη με 3-1 στην Γερμανία επί της Leverkusen, την ώρα που η Barcelona «έλιωνε» την Inter με 3-0, έδωσε μια ελπίδα στην Newcastle. Οι «Καρακάξες» επιβλήθηκαν με το ίδιο σκορ και στην Αγγλία επί των τραγικών εκείνη την εποχή «Ασπιρίνων» (έφτασαν μιαν ανάσα από τον υποβιβασμό εκείνη τη σεζόν), και η ισοπαλία στο Μιλάνο ανάμεσα σε «Nerazzurri» και Barca κρατούσε την Newcastle στο κόλπο. Πλέον, χρειαζόταν μια νίκη στο Μιλάνο, για να κρατάει την τύχη στα χέρια της.
Η «αυλαία» του ομίλου άνοιξε στο St James Park, δείχνοντας στην Newcastle πως ο όμιλος είναι πιο σκληρός από όσο περίμενε. Η Inter του Hector Raul Cuper πέρασε «αέρας» με 1-4, χωρίς να αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης. Η δεύτερη αγωνιστική στο Camp Nou κόντρα στους «Blaugrana», έκοψε πλήρως τα φτερά της Newcastle. Ο Robson γνώρισε την ήττα με 3-1 στην επιστροφή του στην Βαρκελώνη και πλέον η Newcastle συνέχιζε την πορεία της ελπίζοντας σε κάποιο νέο θαύμα.
Η νίκη με 3-1 στην Γερμανία επί της Leverkusen, την ώρα που η Barcelona «έλιωνε» την Inter με 3-0, έδωσε μια ελπίδα στην Newcastle. Οι «Καρακάξες» επιβλήθηκαν με το ίδιο σκορ και στην Αγγλία επί των τραγικών εκείνη την εποχή «Ασπιρίνων» (έφτασαν μιαν ανάσα από τον υποβιβασμό εκείνη τη σεζόν), και η ισοπαλία στο Μιλάνο ανάμεσα σε «Nerazzurri» και Barca κρατούσε την Newcastle στο κόλπο. Πλέον, χρειαζόταν μια νίκη στο Μιλάνο, για να κρατάει την τύχη στα χέρια της.
Με αυτή τη νοοτροπία παρέταξε την ομάδα του και ο Sir Bobby Robson στο San Siro, και ο Alan Shearer στο 42' την έβαλε μπροστά στο σκορ. Με την εκκίνηση της επανάληψης ο Christian Vieri έφερε την κατάσταση σε ισορροπία, δύο λεπτά μετά όμως, ο Shearer πήρε ξανά το όπλο του και έγραψε το 1-2. Η Newcastle έμοιαζε ικανή να κάνει την ανυπολόγιστη ζημιά στο ακριβοθώρητο σύνολο του Hector Cuper, o Ivan Cordoba ωστόσο με κεφαλιά ισοφάρισε εκ νέου, με το παιχνίδι να λήγει 2-2.
Με την Barcelona ήδη στην οκτάδα, η Newcastle ήλπιζε σε διάφορα ανέφικτα πράγματα στην τελευταία αγωνιστική. Ήθελε νίκη επί των Καταλανών, την ώρα που η Inter θα γκέλαρε στο Leverkusen. Φευ. 0-2 η Inter στην Bay Arena, με το ίδιο σκορ πέρασε και η Barca από το St James' Park, γράφοντας τον επίλογο σε αυτό το Ευρωπαϊκό ταξίδι. H Newcastle είχε ήδη καταφέρει πολλά όμως.
Εκείνη η φουρνιά παικτών υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Sir Bobby Robson, γέννησε πολλά ωραία ποδοσφαιρικά βράδια στο St James' Park, αλλά και μακριά από αυτό. Η Newcastle επιχείρησε να συμμετάσχει και την επόμενη σεζόν στο Champions League, τερματίζοντας τρίτη στην Premier League, ωστόσο στα προκριματικά της σεζόν 2003-2004 αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Partizan. Η πορεία της μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA εκείνης της χρονιάς, πιστοποιεί του λόγου το αληθές, καθώς η Marseille του Didier Drogba της έκοψε τον δρόμο από τον τελικό του Γκέτεμποργκ.
Αυτή ήταν και η τελευταία Eυρωπαϊκή «παράσταση» του Sir Bobby Robson στην άκρη του πάγκου των «Καρακαξών». Μιας ωραίας και «τετράγωνης» ομάδας. Του Alan Shearer, του Garry Speed, του Graig Bellamy, του Laurent Robert, του Nolberto Solano, του Jermain Jenas, του Shola Ameobi, του Kieron Dyer, του Aaron Hughes, του Titus Bramble, του Andy Griffin, του Andrew O’Brien, του Olivier Bernard, του Shay Given, αλλά και των «δικών μας», Νίκου Νταμπίζα και Lomana Lua Lua.
Με την Barcelona ήδη στην οκτάδα, η Newcastle ήλπιζε σε διάφορα ανέφικτα πράγματα στην τελευταία αγωνιστική. Ήθελε νίκη επί των Καταλανών, την ώρα που η Inter θα γκέλαρε στο Leverkusen. Φευ. 0-2 η Inter στην Bay Arena, με το ίδιο σκορ πέρασε και η Barca από το St James' Park, γράφοντας τον επίλογο σε αυτό το Ευρωπαϊκό ταξίδι. H Newcastle είχε ήδη καταφέρει πολλά όμως.
Εκείνη η φουρνιά παικτών υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Sir Bobby Robson, γέννησε πολλά ωραία ποδοσφαιρικά βράδια στο St James' Park, αλλά και μακριά από αυτό. Η Newcastle επιχείρησε να συμμετάσχει και την επόμενη σεζόν στο Champions League, τερματίζοντας τρίτη στην Premier League, ωστόσο στα προκριματικά της σεζόν 2003-2004 αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Partizan. Η πορεία της μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA εκείνης της χρονιάς, πιστοποιεί του λόγου το αληθές, καθώς η Marseille του Didier Drogba της έκοψε τον δρόμο από τον τελικό του Γκέτεμποργκ.
Αυτή ήταν και η τελευταία Eυρωπαϊκή «παράσταση» του Sir Bobby Robson στην άκρη του πάγκου των «Καρακαξών». Μιας ωραίας και «τετράγωνης» ομάδας. Του Alan Shearer, του Garry Speed, του Graig Bellamy, του Laurent Robert, του Nolberto Solano, του Jermain Jenas, του Shola Ameobi, του Kieron Dyer, του Aaron Hughes, του Titus Bramble, του Andy Griffin, του Andrew O’Brien, του Olivier Bernard, του Shay Given, αλλά και των «δικών μας», Νίκου Νταμπίζα και Lomana Lua Lua.
ΠΗΓΗ: eyap.gr
