Ο ΠΑΟΚ του τελικού έδειξε πως το ποδοσφαιρικό μεγαλείο δεν αγοράζεται

Ο Τάσος Τσατάλης γράφει στο sport-fm.gr για έναν τελικό που μας έδωσε να καταλάβουμε γιατί η ΑΕΚ είναι Πρωταθλήτρια.

• Το Σάββατο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, είδαμε μια ομάδα να παίζει καλύτερα και να κερδίζει δίκαια το κύπελλο.
• Είδαμε όμως και γιατί η άλλη ομάδα είναι Πρωταθλήτρια, ενώ αυτή που κατέκτησε το κύπελλο, το καλύτερο που μπόρεσε να αποδείξει σε μια σεζόν, είναι πως αν συγκεντρωθεί και δουλέψει καλά για μια βραδιά, μπορεί να το πάει στο τέλος.
• Όταν δεν απαιτείται συντονισμένη προσπάθεια σε διάρκεια. Αντοχές σε κάθε πρόκληση που θα βρεις μπροστά σου.
• Η ομάδα της Θεσσαλονίκης φαινομενικά είναι σε καλό φεγγάρι της ιστορίας της.
• Όχι στο καλύτερο, γιατί τα προηγούμενα 92 χρόνια της ιστορίας της, έχει κατακτήσει και δύο πρωταθλήματα, κάτι που ακόμη δεν έχει καταφέρει επί διοίκησης Ιβάν Σαββίδης.
• Μας βοήθησαν να καταλάβουμε ο προπονητής και οι παίκτες της ομάδας που ήταν χαρούμενοι το βράδυ του Σαββάτου, για ποιο λόγο ως οργανισμός, όσα χρήματα και να μπορεί να ξοδέψει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κερδίσει τον τίτλο που κρίνεται από τα τέλη Αυγούστου ως τα μέσα Μαΐου.
• Γιατί σε ένα πρωτάθλημα κανονικό, που δεν έχει κριθεί πριν αρχίσει, αυτός που φτάνει ως το τέλος κατά κανόνα διαθέτει μια βάση ευρύτερη.
• Γιατί η ΑΕΚ είναι διαφορετική; Θυμηθείτε το κύπελλο του 2016. Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό απόλυτο κυρίαρχο.
• Έχουμε τις δηλώσεις Μαρινάκη για «ομάδα απάτη». Τον Σάββα Θεοδωρίδη … να εύχεται να βρει την ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου.
• Τον Κασάμι, που αγωνίστηκε και βασικός στον τελικό, να δηλώνει μετά το ματς του δεύτερου γύρου πως η ΑΕΚ είναι μικρή ομάδα και … να εύχεται στους παίκτες της ειρωνικά, κάποτε να κατακτήσουν κι αυτοί κάτι.
• Όλα αυτά απέναντι σε μια ΑΕΚ που προερχόταν από την ταπείνωση της παρουσίας στην Γ’ και την Β΄ Εθνική. Με παίκτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία που δεν είχαν κατακτήσει ποτέ τίποτε.
• Αλλά η φανέλα παίζει ρόλο και σου φτιάχνει την ψυχοσύνθεση. Σου δίνει την ωριμότητα που χρειάζεσαι.
• Η ΑΕΚ κέρδισε αυτόν τον τελικό. Μετά από τόσες προκλήσεις, δεν ακούστηκε ούτε μια κουβέντα για τον αντίπαλο.
• Έγινε η διαδικασία των απονομών και με μόνο τις προσκλήσεις της ΑΕΚ να έχουν μείνει στην εξέδρα των επισήμων, ουδείς προπηλάκισε τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού.
• Σε όλο αυτό το πανηγύρι δεν βρέθηκε άνθρωπος να ρίξει μια ματιά στον αντίπαλο. Σε όσους είχαν προκαλέσει το προηγούμενο διάστημα.
• Κανείς δεν σκέφτηκε εκείνη την ώρα, πως ήταν καλή ευκαιρία να δώσουν μια απάντηση για τα δεινά που ο αντίπαλος είχε προκαλέσει για μια 20ετία στην ομάδα που πανηγύριζε το κύπελλο εκείνο το βράδυ.
• Πάμε στο 2002. Μια βδομάδα πριν την κατάκτηση του κυπέλλου, η ΑΕΚ έχασε στο ίδιο γήπεδο, από τον ίδιο αντίπαλο, το πρωτάθλημα με τον πλέον δραματικό τρόπο. Ο Σάντος και οι παίκτες του, είδαν κι άκουσαν πολλά εκείνο το βράδυ.
• Αλλά επτά βράδια μετά, όταν σήκωσαν την κούπα του Κυπελλούχου, ούτε αυτοί έριξαν ένα βλέφαρο έστω, προς την πλευρά του αντιπάλου.
• Βάζοντας αυτό στο μυαλό, καταλαβαίνεις τι ξεχωρίζει τις πραγματικά μεγάλες ομάδες, από τους… σφετεριστές του όρου.
• Το μεγαλείο, το DNA μιας ομάδας, δεν αγοράζονται όσα χρήματα και να διαθέτεις.
• Ένας οργανισμός που συγκεντρώνει όλες του τις δυνάμεις σε ένα παιχνίδι, ακόμη κι αν είναι τελικός κυπέλλου και περιμένει τη νίκη κι έναν τίτλο όχι για να τον χαρεί πρώτιστα ο ίδιος, αλλά για να …δείξει τα αχαμνά του στον αντίπαλο…
• Για να πει στους παίκτες της άλλης ομάδας… να προσέχουν τι λένε και για να μπει στον αγωνιστικό χώρο και στην εξέδρα των επισήμων στις απονομές για να τους προπηλακίσει.
• Αυτός ο οργανισμός το DNA που σε οδηγεί συντεταγμένα σε μια προσπάθεια που απαιτεί διάρκεια πάνω απ’ όλα, για να φτάσεις στην κορυφή στο πρωτάθλημα, δεν το έχει και δεν μπορεί να το αγοράσει.
• Ακόμη κι αν ξοδέψει όλα τα δις της τελευταίας αγοραπωλησίας, με τους Γιαπωνέζους.
• Με οποιοδήποτε τρόπο αγωνιστικό και μη, θα κάνει αυτό που χρειάζεται για να μην τα καταφέρει.
• Ένας οργανισμός που σε συνεντεύξεις Τύπου μετά από τις επιτυχίες του… αυτό - χειροκροτείται. Μιλάμε για την απόλυτη γελοιότητα.
• Χειροκροτούσαν στην συνέντευξη Τύπου τον παίκτη και τον προπονητή που μιλούσαν κι αυτοί αντί να τους πουν «σταματήστε μας βλέπουν», ανταπόδιδαν το χειροκρότημα! Στην συνέντευξη Τύπου! Ένας κλαυσίγελος πραγματικός.
• Είναι πολλές οι ιδιαίτερες στιγμές που χαρίζει παγκοσμίως η διοργάνωση του κυπέλλου και ειδικά σε μονά ματς, όπως οι τελικοί.
• Μην αναφερθούμε τώρα στην σωρεία των παραδειγμάτων, που υποδεέστερες ομάδες, κέρδισαν ανώτερες γιατί είτε έκαναν το τέλειο ματς, είτε είχαν πολύ τύχη.
• Και δεν κολλάει και πολύ αυτό εδώ, γιατί οι αντίπαλοι στον χθεσινό τελικό είναι δυο περίπου ισάξιες ομάδες.
• Που για να μπορέσει να κυριαρχήσει απόλυτα η μία σε ένα ματς μεταξύ τους, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η άλλη να βρεθεί πολύ μακριά από τις δυνατότητες της. Ό,τι έγινε δηλαδή το βράδυ του Σαββάτου.
• Παρόλα αυτά, το σκηνικό μου θύμισε τον τελικό κυπέλλου Αγγλίας του 1988. Το Λίβερπουλ – Γουίμπλεντον.
• Όταν …οι Βίνι Τζόουνς, οι Ντένις Γουάιζ και οι Γκουντγίαρ, χοροπηδούσαν προκλητικά απέναντι στους Μπαρνς, τους Χάουτον, τους Μπίρντσλεϊ, τους Χάνσεν. Χειρονομούσαν και ειρωνεύονταν. Αφού στην διάρκεια του ματς είχαν ρίξει άπλετο ξύλο και είχαν προκαλέσει με κάθε δυνατό τρόπο.
• Κι έκαναν την ποδοσφαιρική κοινότητα να τους αντιπαθήσει, παρά την παραδοσιακή συμπάθεια στο μεγάλο αουτσάιντερ που κερδίζει το μεγάλο φαβορί.
• Εδώ το Σάββατο δεν είχαμε από πλευράς αγωνιστικών μεγεθών μια Γουίμπλεντον του 1988, απέναντι σε μια Λίβερπουλ του 1988.
• Αλλά στο τέλος του ματς, καταλάβαμε όλοι ποιες από τις ομάδες που αναμετρήθηκαν στο ΟΑΚΑ, θα μπορούσαν να ανταποκριθούν επάξια στους αντίστοιχους ρόλους. Κι αυτό αρκεί…