Ζοσέ Μουρίνιο: Η μεγαλύτερη προπονητική απάτη

Το ποδόσφαιρο δεν τον χρειάζεται άλλο. Αρκετά έχει υποφέρει από την αντίληψη του...

Γράφει ο Δημήτρης Καναβαράκης από το menshouse.gr

Η Σεβίλλη είναι τη δεδομένη χρονική στιγμή στο -11 από την τέταρτη θέση της Λα Λίγκα, έχοντας πάρει μόνο τα μισά από τα 28 ματς. Διαθέτει την τρίτη χειρότερη άμυνα από τις 15 πρώτες της βαθμολογίας και αν θυμάστε μόνο την πεντάρα από τη Σπαρτάκ Μόσχας στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι γιατί δεν ασχολείστε με το ισπανικό πρωτάθλημα. Έχει φάει τόσα από τη Ρεάλ (στο πρώτο μόνο ημίχρονο), καθώς και από Εϊμπάρ, Μπέτις, Ατλέτικο, κινδυνεύοντας πλέον να μείνει εκτός του επόμενου Γιουρόπα Λιγκ από τη νεοφώτιστη Ζιρόνα.

Aυτή την ομάδα λοιπόν, που στις 25 Φλεβάρη βρέθηκε στο 0-5 εντός έδρας με την Ατλέτικο (προτού μειώσει με δύο γκολ στο τελευταίο πεντάλεπτο), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την έκανε να μοιάζει με μεγαθήριο μέσα στο «Ολντ Τράφορντ». Η εικόνα ήταν τόσο… σουρεάλ που θύμιζε εικονική πραγματικότητα.

Η μακράν της δεύτερης ακριβότερη Γιουνάιτεντ της ιστορίας και τρίτη πιο πολυέξοδη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία διετία (με μεταγραφικές δαπάνες 330 εκατ. ευρώ), δεν διεκδίκησε καν τη νίκη, αρνούμενη να παίξει ποδόσφαιρο.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Ζοσέ Μουρίνιο το… τερμάτισε. Ακόμα και για τη δική του φοβική και ανέμπνευστη λογική, η τακτική προσέγγιση στο χθεσινό ματς ήταν πέρα από την πιο νοσηρή (ποδοσφαιρική) φαντασία. Κατέθεσε και στο ματς του «Σαντσέθ Πιθχουάν» τα διαπιστευτήρια του ο Πορτογάλος, αλλά αυτό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, καθώς δεν περιμέναμε κάτι πολύ διαφορετικό σε εκτός έδρας ματς.

Η ρεβάνς όμως είναι ένας πολύ καλός λόγος για να αποκηρύξουν το «δόγμα» Ζοσέ και οι τελευταίοι εναπομείναντες οπαδοί του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα δεν είδαμε κάτι πρωτόγνωρο. Απλώς αυτή τη φορά συνέβη απέναντι σε αντίπαλο που υστερούσε στα πάντα: φανέλα, μπάτζετ, ρόστερ, ατομική ποιότητα, εμπειρία στην άκρη του πάγκου.

Αλλά πόσο έμπειρο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε πια τον Μουρίνιο από τη στιγμή που δεν καταδέχεται να μάθει από τα λάθη του; Από το 2010 και την κατάκτηση του δεύτερου Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ, είναι σα να βιώνει ασυναίσθητα όλα τα παθήματα της προπονητικής παρακμής του.

Στον ημιτελικό του 2012 και τη ρεβάνς με την Μπάγερν, η Ρεάλ προηγείται με 2-0 στο 14’, αλλά δέχεται στο 27’ τη μείωση και από εκείνο το χρονικό σημείο έως και το τέλος της παράτασης δεν κάνει φάση, χάνοντας εν τέλει την πρόκριση στα πέναλτι. Και δεν επρόκειτο για τη μεγάλη Μπάγερν του τρεμπλ, αλλά για αυτήν που έχασε πρωτάθλημα και Κύπελλο (με συντριβή 5-2 στον τελικό) από την Ντόρτμουντ και το Τσάμπιονς Λιγκ στο Μόναχο από την Τσέλσι.

Την προηγούμενη σεζόν είχε αποκλειστεί από την Μπαρσελόνα και την επόμενη από την Ντόρτμουντ με το «καρέ» του Λεβαντόφσκι, ενώ στην πρώτη σεζόν της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι (2013-14), αντάμωσε με την Ατλέτικο στον ημιτελικό. Αφού έστησε πούλμαν στο «Βιθέντε Καλδερόν» παίρνοντας 0-0, το αποκρουστικό θέαμα που παρουσίασε η ομάδα του «τιμωρήθηκε» στη ρεβάνς του Λονδίνου (1-3).

Την επόμενη σεζόν είχε και πιο… κάτω. Στη φάση των «16» η Τσέλσι διασταυρώνεται με την Παρί Σεν-Ζερμέν. Οι τελικές προσπάθειες στο πρώτο ματς είναι 14-2, αλλά ο Ιβάνοβιτς αξιοποιεί μία απ’ αυτές και οι Λονδρέζοι παίρνουν ισοπαλία με 1-1. Η ρεβάνς εξελίσσεται σε μία ακόμη παταγώδη αποτυχία της στρατηγικής «τρέμω να χάσω» του Ζοσέ. Η Τσέλσι παίζει από το 31' με παίκτη παραπάνω λόγω αποβολής του Ιμπραΐμοβιτς, αλλά δέχεται δύο φορές την ισοφάριση (τη δεύτερη στο 114'), ολοκληρώνοντας με μόλις 51% κατοχή, δύο τελικές παραπάνω και 7-11 κόρνερ.

Οκ., θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σε αυτή την επταετία ο Μουρίνιο κατέκτησε και ένα Γιουρόπα Λιγκ, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Τα έργα και οι ημέρες του στο «Ολντ Τράφορντ» ουδόλως δικαιώνουν τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον που τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ως «φυσικό διάδοχό» του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ας προστέθηκε μια ευρωπαϊκή κούπα στην τροπαιοθήκη της και ας είναι φέτος δεύτερη στην Πρέμιερ Λιγκ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μικραίνει μέρα με την ημέρα στα χέρια ενός κόουτς που είναι σαφές πια ότι δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο στο ποδόσφαιρο. Ή μάλλον που είναι σαφές πλέον ότι μόνο να στερήσει έχει από το ποδόσφαιρο.

Ο Ζοσέ έχει χωρίσει τα τσανάκια του καιρό τώρα με οτιδήποτε γόνιμο και παραγωγικό. Αντιθέτως ο λόγος που σπάει νυχθημερόν το κεφάλι του είναι η καταστροφή οτιδήποτε γόνιμου παράγεται σε άλλα ποδοσφαιρικά εργοστάσια. Με το μπάτζετ που έχει στα χέρια του μπορεί να αγοράσει ό,τι θέλει. Για να παρουσιάσει τελικά αυτό. Το λες και διαστροφή…

Η σχέση εδώ και επτά χρόνια δεν είναι ισότιμη. Η μπάλα παίρνει απ’ τον Μουρίνιο πολύ λιγότερα απ’ όσα του δίνει. Σε βαθμό να απορείς πια για το πώς έχει καταφέρει να μείνει με τα ψέματα στον αφρό.

Φανταστείτε ένα ποδόσφαιρο γεμάτο από προπονητές της αντίληψης του. Η υποβάθμιση του ως entertainment θα ήταν θέμα χρόνου. Ανάλογη υποβάθμιση βιώνει τώρα ως ποδοσφαιρικός οργανισμός η Γιουνάιτεντ, που δεδομένα θέλει να αντιπροσωπεύει κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που την έχει μεταλλάξει ο Πορτογάλος.

Η σύγκριση δε με τη συντοπίτισσα Σίτι τον εκθέτει ακόμα περισσότερο. Είναι ίσως η ώρα να επέμβει ο… «Φέργκι», νουθετώντας τα αφεντικά του συλλόγου. Προτού το «Ολντ Τράφορντ» στενάξει απ’ την εξελισσόμενη παραχάραξη ιστορίας…

Σχόλιο από Campion.gr: Κάθε νίκη επί ομάδας του Μουρίνιο, είναι νίκη του ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο πλέον τον έχει ξεπεράσει. Και όπως έγραψε προ ημερών το Sportime, είναι αναλογικός σε κόσμο ψηφιακό.