Ο μεγαλύτερος επαγγελματίας παπατζής του κόσμου όλου

Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό ή πολλούς ανθρώπους για λίγο. Εκτός αν είσαι ο Αντρέα Στραματσόνι.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Τον «αγαπήσαμε» στην Ελλάδα, όταν κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Με μόνιμο duckface στην όψη, με βλέμμα απόγνωσης, με αλλαγές που πάντα ανακάτευαν την ομάδα αντί να τη βοηθούν, με γιλεκάκι σε Αυγουστιάτικο φιλικό εν μέσω καύσωνα. Γιατί αυτός ήταν πάντα ο Αντρέα Στραματσόνι: ένας τεράστιος παπατζής, ένας άνθρωπος που με κάποιον τρόπο κατάφερνε να ξεγελάει τους πάντες με χαρακτηριστική ευκολία και να τους «ψήνει» ότι μαζί θα κάνουν μεγάλα πράγματα.

Ο πρώτος που παραμύθιασε, ήταν ο Μάσιμο Μοράτι – ο άνθρωπος που έχει παραμυθιάσει βέβαια η μισή ποδοσφαιρική υφήλιος: 25 Μαρτίου 2012, απολύεται ο Κλάουντιο Ρανιέρι. Ο Μοράτι κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά και το βλέμμα του πέφτει πάνω στον προπονητή της Ομάδας Νέων της Ίντερ: τον προβιβάζει στην πρώτη ομάδα, ως το τέλος της σεζόν. Πρώτο λάθος… Η ομάδα τερματίζει έκτη, βγαίνει στο Europa και ο Μοράτι προσφέρει στο «Στράμα» τριετές συμβόλαιο. Δεύτερο λάθος…

Η επόμενη σεζόν ξεκινάει ιδανικά και ηδονικά: 9 συνεχόμενες νίκες, η ένατη μάλιστα σπάει το αήττητο της Γιουβέντους. Οι Ιταλοί παραληρούν, οι πιο μαλάκες εξ’ αυτών τον ονομάζουν «νέο Μουρίνιο». Ό,τι αρχίζει ωραία όμως τελειώνει με πόνο, έρχονται οι τραυματισμοί, το ντεφορμάρισμα, τα άσχημα αποτελέσματα, η απάντηση του Στραματσόνι είναι ένα duckface ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του σαν το χαμόγελο του Τζόκερ, η Ίντερ τερματίζει ένατη και μετά από 15 χρόνια μένει εκτός Ευρώπης.

Τι κάνει ο θεούλης μετά; Μένει έναν χρόνο εκτός για να πάρει το δίπλωμα προπονητικής UEFA Pro (τρίτο λάθος, κάποιος τον πέρασε στις εξετάσεις…) και κάνει το σχολιαστή για τη RAI. Κι αντί να ασχοληθεί με την τηλεόραση, τη σόουμπιζ, το θέατρο, το παλκοσένικο, εκείνος επιμένει ότι είναι προπονητής και αναλαμβάνει την Ουντινέζε. Του Καρνέζη και του Κονέ, παρεμπιπτόντως. 3-5-2 κι Άγιος ο Θεός, 16η θέση στο τέλος της σεζόν, η χειρότερη ιστορία σε 21 χρόνια για την ομάδα και στο τέλος της χρονιάς ο Στραματσόνι μας αφήνει (ποδοσφαιρικούς) χρόνους.

Η εν Ελλάδι πορεία του είναι γνωστή:  ένα ατέλειωτο δράμα… 19 μεταγραφές σε δυο μεταγραφικές περιόδους (10 το Γενάρη, 9 το καλοκαίρι), εκτόξευση του μπάτζετ, χαλαρή προετοιμασία το καλοκαίρι για να μπει η ομάδα στους ομίλους του Europa και στην πορεία της σεζόν έκλαψε η μάνα του Πελέ. Ο Αντρέα έφυγε κι άφησε πίσω του συντρίμμια, απειθαρχία, τραυματισμούς, παίκτες χωρίς κίνητρο και χωρίς διάθεση για μπάλα, έχοντας προλάβει να διώξει ό,τι ελληνικό στοιχείο υπήρχε στον Παναθηναϊκό για να φέρει απαθείς μισθοφόρους.

Τσεκ ιν για φίλημα

Κι άντε να πεις ότι είναι όλα καλά – αν το προπονητικό «μεγαλείο» του Στραματσόνι τελείωνε εδώ και ασχολούνταν με αυτό που κάνει με μια σχετική επιτυχία: το μανατζάρισμα παικτών. Αλλά όχι. Έπρεπε να συνεχίσει να παριστάσει τον προπονητή και μετά τον Παναθηναϊκό, βρήκε το επόμενο κορόιδο τον επόμενο σταθμό της καριέρας του στην Πράγα, στην ιστορική Σπάρτα. 10+ εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές, καμιά ντουζίνα παίκτες άμα τη εμφανίσει του, αποκλεισμός-σοκ στο κύπελλο κι ο «Στράμα» να δηλώνει: «σήμερα κάνουμε μια νέα αρχή. Ο αποκλεισμός αυτός θα μας κάνει καλύτερους και θα μας δώσει ενέργεια και ώθηση για να πετύχουμε σπουδαία πράγματα μέσα στη σεζόν».

Δεν τον πήραν με τις ντομάτες όπως θα έπρεπε και τα «σπουδαία πράγματα» ήρθαν όντως: η ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο, η διοίκηση δεν παίρνει την απόφαση να τον στείλει στην ευχή της Παναγίας (ίσως να έχει υψηλή αποζημίωση), οι οπαδοί τον έψαχναν με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Ιταλία ανά χείρας, αλλά πλέον το πήγαν ένα βήμα παραπάνω: σχεδίασαν σε ένα πανό εισιτήριο για Ιταλία, με τον αριθμό της πτήσης, την ημερομηνία, το barcode, τα πάντα.

Πώς να πεις πιο ξεκάθαρα σε έναν άνθρωπο «ΦΥΓΕ!» Τι άλλο να κάνεις για να καταλάβει ότι «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!»;