«Ευχαριστώ» στον Ρεχάγκελ

Η Εθνική γυρίζει σελίδα. Ενας κύκλος κλείνει. Τον κύκλο που είχε την τύχη να ζήσει αυτή η «φουρνιά» των Ελλήνων. Ως απλός Ελληνας οφείλω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στον Ρεχάγκελ. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη, αυτό το ειλικρινές «ευχαριστώ» θα ήταν αυτονόητο. Στην πατρίδα μας, όμως, όπου υπάρχουν πολλοί ασθενείς από το «σύνδρομο του ραγιά» και κάνουν την ανασφάλεια και τα κόμπλεξ τους κριτική προς τους ικανούς, δεν είναι αυτονόητο.
Ο Οτο, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης, θα είχε γίνει άγαλμα. Εδώ εισπράττει «ξινισμένες μούρες» θεωρητικών του καφενέ που πετούν κορόνες του στυλ... «δεν αντέχω άλλο αυτή τη φουλ άμυνα». Πονηρά παραβλέπουν ότι το ποδόσφαιρό μας είναι της πλάκας. Πως οι ενδεκάδες των μεγάλων ομάδων μας συγκροτούνται κατά 70% από ξένους.
Πως η μισή αστυνομία μας φυλάει κάθε Κυριακή την ελληνική σχιζοφρένεια. Πως οι φάκελοι με τα «στημένα» έρχονται κατά ριπάς από την ΟΥΕΦΑ. Πάμε τώρα στην επόμενη ημέρα: Σάντος; Μάλλον.
Βαριά κληρονομιά παίρνει ο Πορτογάλος. Αποκλείεται να πλησιάσει αυτά που κατάφερε ο Οτο. Χώρια που έχω την αίσθηση ότι δεν κάνει για Εθνική. Είναι προπονητής που θέλει τον χρόνο του. Και στήριξη στα δύσκολα. Γιατί δουλεύει σε βάθος, στην προπόνηση. Στημένα και τέτοια. Πότε θα τα κάνει αυτά; Σε τρεις προπονήσεις πριν από τα ματς; Ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, αλλά θα πούμε «πού είσαι Οτο»! Κυρίως αυτοί που τον αποκαλούν τώρα «γεροξεκούτη».
Στράτος Σεφτελής, ΕΘΝΟΣΠΟΡ